Zasada indywidualizacji środków i metod oddziaływania korekcyjnego

Jako jedna z zasad dydaktyki ogólnej musi być bezwzględnie respektowana w pracy z dziećmi o zaburzonym rozwoju. Dzieci z fragmentarycznymi zaburzeniami rozwoju wymagają dodatkowej pomocy w postaci indywidualnego oddziaływania pedagogicznego. Jest to spowodowane tym, że ich możliwości percepcyjne uniemożliwiają efektywne uczenie się w nauczaniu masowym. Stwarza to konieczność indywidualnego programowania zajęć korekcyjnych, dostosowania środków, metod dydaktycznych i wychowawczych do indywidualnych możliwości konkretnego dziecka. Indywidualizacja musi być także stosowana w czasie zajęć zespołowych. Polega ona na kontrolowaniu przebiegu i wyników pracy dziecka, pomaganiu mu w przezwyciężaniu trudności oraz stosowaniu odpowiednich zabiegów wychowawczych i psychoterapeutycznych. Jest to niezbędny warunek, aby osiągnąć zamierzone rezultaty i zrealizować indywidualne cele terapeutyczne.

Zasada powolnego stopniowania trudności

Zasada powolnego stopniowania trudności w nauce czytania i pisania, uwzględniającego złożoność tych czynności i możliwości percepcyjne dziecka. Zasada ta uwzględnia stopniowanie trudności, które dotyczy zarówno objętości opracowywanego materiału, jak i jego przystępności dla dziecka. Należy przechodzić od ćwiczeń elementarnych, prostych, obejmujących niewielki zakres materiału do coraz bardziej złożonych i wymagających opanowania coraz większych partii materiału dydaktycznego. Warunkiem przechodzenia do zadań trudniejszych jest sprawne wykonywanie ćwiczeń na niższym poziomie. Nie mogą tu obowiązywać ograniczenia czasowe, gdyż przezwyciężanie trudności jest uwarunkowane indywidualnymi możliwościami danego dziecka i trudne do określenia w czasie.

Zasada korekcji zaburzeń

Ćwiczenie wszystkich funkcji najgłębiej zaburzonych oraz najsłabiej opanowanych umiejętności. Podczas zajęć najwięcej czasu trzeba przewidzieć na ćwiczenie funkcji najsłabiej rozwiniętych w różnych czynnościach, przestrzegając zasady stopniowania trudności i zasady indywidualizacji. Należy pamiętać, że im głębiej jest zaburzona dana funkcja, tym większa podatność dziecka na zmęczenie wykonywaniem czynności angażujących tę funkcję. ,,Niecelowe jest zatem, a nawet wręcz szkodliwe jak podaje H. Spionek, planowanie jednostki zajęciowej uwzględniającej ćwiczenie tylko jednej funkcji”. W początkowym okresie zajęć bardzo ważne jest przeplatanie ćwiczeń funkcji bardziej i mniej sprawnych, a w ćwiczeniach czytania i pisania – łączenie ich w jednym zadaniu, bazując raz na spostrzeganiu wzrokowym, raz na słuchowym i stosowanie przerw na odpoczynek.

Zasada kompensacji zaburzeń

Łączenie ćwiczeń funkcji zaburzonych z ćwiczeniami funkcji niezaburzonych w celu tworzenia właściwych mechanizmów kompensacyjnych. Dzieci napotykające trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania, szukają sposobów przezwyciężania ich, np. uczą się czytać „na pamięć” - przy zaburzonej analizie i syntezie słuchowej, a dobrej pamięci wzrokowej uczą się na pamięć całych czytanek, zapamiętują położenie wyrazów względem obrazka, brzegu kartki. Pytane na wyrywki, potrafią wskazać określony wyraz, nie czytając go jednak, tylko rozpoznając po cechach przypadkowych. Jest to mechanizm kompensacyjny. Polega on na zastąpieniu czynności jednej funkcji (słuchowej) drugą (wzrokową). W takim mechanizmie czynności analizy i syntezy słuchowej są omijane i funkcja ta nie jest usprawniana, skutkiem czego deficyt nie maleje, lecz z czasem się pogłębia. W późniejszym okresie nauki, gdy czytanki stają się coraz dłuższe, a wyrazy nowe i trudniejsze, dotychczas nie spotykane ujawniają się trudności dziecka w dużym nasileniu. Zadaniem terapeuty będzie wytworzenie u dziecka takich mechanizmów psychologicznych, w których funkcje sprawniejsze pełnią rolę kompensacyjną, wspierając czynności funkcji zaburzonych. Właśnie takie ćwiczenia korekcyjno – kompensacyjne wyrównują skutki mikrodefektów, usprawniają procesy integracji psychomotorycznej oraz ułatwiają opanowanie trudnych dla dziecka umiejętności, zwłaszcza czytania i pisania.

Zasada systematyczności

Zasada ta dotyczy systematyczności i częstotliwości ćwiczeń korekcyjnych i korekcyjno – kompensacyjnych oraz dozowania ich w czasie. W miarę możliwości zajęcia powinny odbywać się jak najczęściej, najlepiej codziennie. Częstotliwość i systematyczność prowadzonych zajęć wpływa pozytywnie na opanowanie i utrwalanie nabytych umiejętności. Długość czasu ich trwania uzależniona jest od głębokości zaburzenia, od rodzaju zaburzonej funkcji i rodzaju czynności, a także od motywacji i indywidualnych możliwości wysiłkowych dziecka. Najbardziej męczące są ćwiczenia percepcji słuchowej, dlatego powinny trwać kilka minut. Można do nich kilkakrotnie wracać podczas zajęć. Ćwiczenia sprawności manualnej, percepcji wzrokowej oraz koordynacji wzrokowo – ruchowej mogą trwać do kilkunastu minut.

Zasada ciągłości oddziaływania psychoterapeutycznego

Działania wychowawcze o charakterze psychoterapeutycznym powinny towarzyszyć zabiegom dydaktycznym przez cały czas trwania zajęć terapeutycznych, a w pierwszym okresie odgrywają rolę dominującą. Działania psychoterapeutyczne pełnią funkcje profilaktyczne, które chronią przed dalszymi negatywnymi następstwami niepowodzeń szkolnych. Zadaniem terapeuty jest nie tylko spowodowanie, aby dzieci mogły się uczyć, lecz także, aby chciały się uczyć. W tym celu konieczne jest stosowanie elementów oddziaływań psychoterapeutycznych w procesie terapii pedagogicznej.

Czynnikami, które wpływają na jakość i skuteczność działań psychoterapeutycznych, są:

• związek terapeutyczny - między terapeutą a dzieckiem musi zaistnieć więź polegająca na wzajemnej akceptacji, zaufaniu i sympatii;
• osobowość terapeuty – powodzenie psychoterapii w dużym stopniu zależy od osobowości terapeuty, jak empatia (umiejętność wczuwania się w przeżycia drugiego człowieka), życzliwość, opanowanie oraz konsekwencja w postępowaniu;
• atmosfera zajęć – pełna bezpieczeństwa, tolerancji, serdeczności i szczerości.

Działania psychoterapeutyczne powinny być nastawione na eliminowanie i zapobieganie sytuacjom stresującym; stworzenie klimatu życzliwości i zaufania, w którym dziecko czułoby się dobrze. Bardzo ważne jest zaspokojenie potrzeby sukcesu poprzez stwarzanie sytuacji dających okazję do zadowolenia, doświadczenia radości z osiągnięć w pracy. Dziecko zyskuje poczucie własnej wartości, co mobilizuje je do dalszych działań. Zainteresowanie ucznia zajęciami oraz utrzymanie jego aktywności osiąga się dzięki prowadzeniu urozmaiconych form ćwiczeń, stosowaniu gier i zabaw oraz ćwiczeń relaksacyjnych.

Ważne jest stosowanie wzmocnień pozytywnych, wyzwalających motywację i zaniechanie kar (również negatywnych ocen), zniechęcających do podejmowania czynności.

Szczególnie ważne jest, aby dostrzec nawet najmniejsze osiągnięcie, nie porównywać wyników pracy dziecka z wynikami innych kolegów.