PROGRAM ADAPTACYJNY

„BĘDĘ PRZEDSZKOLAKIEM”

 

 

Dawidy Bankowe 2019

 

 

WSTĘP

Adaptacja to przystosowanie się jednostki lub grupy do funkcjonowania
w zmienionym środowisku społecznym. Spośród wielu procesów adaptacyjnych, przez jakie przechodzi człowiek, proces przystosowania się dziecka do przedszkola jest dla niego niezwykle istotny.

Bardzo ważne jest, by pierwsze doświadczenia dziecka z przedszkolem przebiegały

w atmosferze bezpieczeństwa, spokoju i łagodności. Często zdarza się, że osoby dorosłe bardziej przeżywają pójście dziecka do przedszkola niż ono same. Nasuwa się więc pytanie,

jak pomóc maluchom oraz ich rodzicom przezwyciężyć te trudności. Zadaniem nauczycieli
i pozostałych pracowników przedszkola jest budowanie zaufania nie tylko dzieci, lecz także rodziców, poprzez słuchanie ich uwag i zdobywanie informacji na temat dziecka. Pierwsze spotkania umożliwią poznanie potrzeb psychicznych, żywieniowych oraz sposobu funkcjonowania maluchów (umiejętności samoobsługowe, zaspokajanie potrzeb fizjologicznych).

Pierwsze dni w przedszkolu, czasami tygodnie, to sytuacja wzbudzająca silne emocje w całej rodzinie. Dziecko czuje się wyrwane z dotychczasowego układu, który gwarantuje mu poczucie stabilności, bezpieczeństwa i rozumienie tego, co się dzieje wokół niego. Z dnia na dzień zostaje wprowadzone w nieznany świat: nowe otoczenie, przestrzeń, zwyczaje.
W konsekwencji maluch nie jest w stanie kontrolowa

 sytuacji i odczuwa ją jako zagrożenie, często reaguje płaczem, wycofaniem, miewa trudności w funkcjonowaniu, które mogą prowadzi

 do lęku, a czasami nawet do urazu psychicznego. Zatem, zadaniem całego personelu przedszkola jest przeprowadzenie małego człowieka przez próg między domem a przedszkolem w sposób jak najłagodniejszy, przyjazny dla jego psychiki i z szacunkiem dla jego potrzeb.

Większość dzieci przystosowuje się dość szybko do nowej rzeczywistości, u innych okres adaptacji trwa bardzo długo, ale są także takie dzieci, które nigdy nie adoptują się do warunków przedszkolnych. Najczęściej takie problemy mają dzieci, które miały przykre doświadczenia w relacjach z dorosłymi, są nieśmiałe, lękliwe, miały mały kontakt
z rówieśnikami lub też ich rodzice są nadopiekuńczy.

Sytuację stresową przeżywają także rodzice dzieci. Mają bowiem oddać swojedziecko, swój największy skarb, pod opiekę instytucji i osób obcych. Nie znają założeń i wymagań przedszkola, warunków, w jakich będzie przebywać dziecko, osób które będą się nim zajmować. Rodzi to wiele niepokojów i wątpliwości, które podświadomie często przenoszą na dziecko. Brak podstawowej wiedzy na temat specyfiki pracy przedszkola uniemożliwia rodzicom odpowiednie przygotowanie dziecka w zakresie samodzielności oraz kształtowanie pozytywnego stosunku emocjonalnego do przedszkola.

Żeby proces adaptacji przebiegał sprawnie i trwał jak najkrócej, musi istnieć ścisła współpraca między rodzicami, a pracownikami przedszkola. Współpraca ta powinna być przemyślana, zorganizowana, oparta na ustalonych zasadach i mająca na celu osiągnięcie określonych efektów.

Dlatego też program ten adresowany jest do: dzieci przyjmowanych do przedszkola, rodziców, pracowników placówki i nauczycieli podejmujących pracę w grupie dzieci nowoprzybyłych.

 

ZAŁOŻENIA OGÓLNE PROGRAMU

 

Cel główny programu:

Stworzenie optymalnych warunków do jak łatwiejszej adaptacji dziecka w przedszkolu.

 

 

Cele szczegółowe programu:

• Poznanie potrzeb i możliwości rozwojowych nowych wychowanków.
• Wspomaganie dziecka w procesie przystosowania się do życia w przedszkolu.
• Zdiagnozowanie potrzeb i oczekiwań rodziców.
• Nawiązanie bliskiego, serdecznego kontaktu w relacjach: nauczyciel – dziecko, nauczyciel – rodzic.
• Przygotowanie rodziców do udzielania dziecku wsparcia.
• Obniżanie lęku rodziców, związanego z koniecznością posłania dziecka do przedszkola.
• Poznanie środowiska domowego dziecka.
• Kształtowanie pozytywnego wizerunku przedszkola.

 

 

SPOSÓB REALIZACJI

 

Działania zmierzające do osiągnięcia celów są skierowane na dzieci i rodziców. Zamknięcie rekrutacji otwiera przygotowania do spotkań adaptacyjnych, w których biorą udział dzieci, ich rodzice, nauczyciele oraz pracownicy niepedagogiczni.

Proces adaptacji rozpoczyna się od pierwszych, wspólnych zabaw, a kończy wtedy, kiedy ostatnie dziecko przestanie okazywać niechęć do przedszkola.

Przebiega on w kilku etapach:

Termin	Etap procesu adaptacji	Uczestnicy
Czerwiec	Spotkanie o charakterze informacyjnym z wicedyrektorem	Rodzice, wicedyrektor, nauczyciele, psycholog lub pedagog
Czerwiec	Zabawy z dziećmi, konsultacje według programu przygotowanego przez nauczycieli	Dzieci, nauczyciele, instruktorzy zajęć dodatkowych, rodzice, pomoc nauczyciela, woźna
Od września	Wsparcie adaptacji	Dzieci, nauczyciele, rodzice, psycholog, pracownicy przedszkola

Naszym zdaniem, czerwiec to właściwy czas na zorganizowanie spotkań z nowo przyjętymi dziećmi. Wówczas nie odbywają się one tuż u progu nowego roku szkolnego i nie stwarzają w dziecku iluzji, że zawsze będzie pozostawało z mamą w przedszkolu, tak jak działoby się to podczas sierpniowych dni adaptacyjnych.

Zachęcamy, by przez czas wakacji rodzice przywoływali i pielęgnowali wspomnienia
z pierwszych chwil w przedszkolu. Takie podejście ma wysoki wpływ na stopień akceptacji nowej rzeczywistości życiowej przez dzieci rozpoczynające edukację w przedszkolu.

Poza tym, po czerwcowych spotkaniach adaptacyjnych rodzice mają jeszcze szansę, żeby przez wakacje wypracowywać u dzieci zachowania pożądane, doskonalić umiejętności niezbędne do samodzielnego funkcjonowania dziecka w grupie przedszkolnej.

Spotkania adaptacyjne przebiegają według wcześniej przygotowanego scenariusza i mają swoją dynamikę. Trwają trzy/czterydni, podczas których dzieci i ich rodzice w godzinach popołudniowych uczestniczą w zabawach organizowanych przez nauczycieli.

Formy organizacji spotkań są ukierunkowane na oswojenie dzieci z nowym miejscem oraz z osobami, które będą towarzyszyły dzieciom przez kolejne lata ich życia w warunkach usystematyzowanego i zaplanowanego oddziaływania pedagogicznego.

Rolą nauczycieli jest:

• stworzenie miłej, przyjaznej i radosnej atmosfery zabawy;
• zawarcie w scenariuszu zróżnicowanych form aktywności dzieci i możliwego udziału w nich rodziców;
• zapewnienie zróżnicowanej dynamiki zabaw, uwzględniającej momenty dla silnej ekspresji i wyciszenia;
• umożliwienie dzieciom udziału w zabawach rytmiczno-muzycznych;
• dopuszczenie dzieci do swobodnych zabaw w sali i ogrodzie przedszkolnym;
• zapewnienie dzieciommożliwości spożycia podwieczorkuprzy stolikach;

 

HARMONOGRAM PROGRAMU ADAPTACYJNEGO

 

1. Zebranie organizacyjne z rodzicamio charakterze informacyjnym:

 

1. Prelekcja psychologa, pedagoga nt. „Trudności adaptacyjne dziecka”- przekazanie praktycznych wskazówek i rad, jak przygotować dziecko do przedszkola;omówienie potrzeb rozwojowych dzieci w wieku trzech lat i zapoznanie z nową  piramidą potrzeb dziecka.
2. Indywidualne konsultacje z psychologiem, pedagogiem.
3. Zapoznanie rodziców z podstawą programową wychowania przedszkolnego, programem przyjętym do realizacji w poszczególnych grupach, Statutem placówki .
4. Omówienie zasad organizacji pracy placówki, zapoznanie z rodzajem zajęć rozszerzających ofertę edukacyjną przedszkola, ramowym rozkładem dnia oraz  ważnymi wydarzeniami w życiu przedszkola.
5. Organizacja i przebieg pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
6. Nietypowe oczekiwania rodziców: własne zabawki, leżakowanie, problemy żywieniowe.
7. Rozmowa na temat oczekiwań rodziców wobec przedszkola i obaw związanych
   z adaptacją i późniejszym pobytem; dzielenie się wrażeniami z wcześniejszych doświadczeń.
8. Zachęcanie do zapoznania się z Kroniką Przedszkolną.
9. Wypełnienie przez rodziców Karty informacyjnej o dziecku oraz Ankiety oczekiwań
10. Zwiedzanie przedszkola, łącznie z kuchnią i ogrodem przedszkolnym.

 

2. Zajęcia adaptacyjne dla dzieci:

1. Wzajemna prezentacja dzieci i rodziców; zabawy integracyjne – ruchowe, rytmiczne; Każdy z uczestników (dzieci, rodzice, nauczyciele) otrzymuje identyfikator
   z imieniem, który towarzyszy im każdego dnia;
2. Swobodne zabawy w sali „maluchów” i na placu zabaw;
3. Prezentacja ulubionych zabawek przyniesionych z domu – w prezentacji dzieciom towarzyszą rodzice;
4. Zabawy plastyczne – duet dziecięco-rodzicielski realizuje zadanie wskazane przez nauczyciela;
5. Zabawy ruchowe w sali gimnastycznej lub lustrzanej z wykorzystaniem prostych przyborów, piłek, balonów, chusty animacyjnej;
6. Udział w pokazach artystycznych przygotowanych przez najstarszych przedszkolaków;
7. Codzienne spożywanie podwieczorku;
8. Obdarowanie każdego dziecka książeczką wprowadzającą w życie i przedszkolne zwyczaje lub maskotką.

 

 

METODY PRACY WYKORZYSTYWANE PODCZAS REALIZACJI PROGRAMU

 

Dla osiągnięcia realizacji założonego głównego celu programu, czyli zapewnienia warunków szybkiej adaptacji dziecka w przedszkolu wskazane jest stosowanie takich metod:

• elementy Pedagogiki Zabawy, ułatwiające integrację grupy,
• elementy metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne,
• zabawy i ćwiczenia ruchowe,
• działalność plastyczna,
• wybrane metody aktywne: zabawy w kręgu, drama, improwizacja,
• zabawy naśladowcze,
• tańce integracyjne (KLANZA),
• opowiadania, bajki, inscenizacje,
• zabawy dowolne,
• techniki relaksacyjne.

Dziecko za pomocą tych metod, poprzez podstawową formę aktywności, jaką jest zabawa nabywa nowych umiejętności, uczy się współżycia w grupie rówieśników i współdziałania
z nimi. Program ten nie ogranicza inwencji nauczycieli.

Wykorzystane środki do realizacji programu adaptacyjnego

 

1. Korzystanie z bazy dydaktyczno - materialnej Przedszkola.

2. Korzystanie z fachowej pomocy specjalistów Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej
i psychologa lub pedagoga.

3. Korzystanie z materiałów edukacyjnych dotyczących zagadnień adaptacji.

4. Pomoc i współpraca z rodzicami dziecka.

5. Wysokie kwalifikacje kadry pedagogicznej oraz zaangażowanie pozostałego personelu Przedszkola.  

 

SPODZIEWANE EFEKTY

Podczas spotkań adaptacyjnych rodzice:

• poznają warunki, w których będą przebywały ich dzieci;
• poznają nauczycieli i innych pracowników przedszkola oraz ich kompetencje;
• poznają rozkład dnia w przedszkolu, w tym zróżnicowane formy aktywności dzieci;
• zaobserwują zachowania własnych dzieci w nowej sytuacji, co pozwoli wyciągnąć wnioski i podjąć ewentualne działania;
• otrzymają wsparcie w przygotowaniu siebie i dzieci do rozpoczęcia nowego etapu
  w życiu rodziny.

Dzieci:

• poznają i oswoją się z przedszkolem: salą zabaw, salą gimnastyczną, placem zabaw
  i zabawkami;
• zapoznają się z osobami, które będą się nimi opiekowały oraz z dziećmi, z którymi za chwilę będą współdziałać;
• zaobserwują zachowania rodziców, których język ciała ma niebagatelne znaczenie dla poczucia bezpieczeństwa dziecka;
• doświadczą radości z zabaw, w których aktywnie będą uczestniczyć.

 

Nauczyciele:

• poznają dzieci i ich rodziców;
• zaobserwują relacje między rodzicami a dziećmi;
• pozyskają pierwsze informacje o specyfice rozwojowej swoich wychowanków;
• poznają i zniwelują lęki rodziców poprzez rozmowy i konsultacje.

 

Prowadząc spotkania adaptacyjne, nauczyciele zgromadzą informacje, które wykorzystają do:

• ułożenia listy potencjalnych problemów i określenia sposobów zaradzenia im;
• stworzenia propozycji adaptacyjnych właściwych specyfice grupy i indywidualnym potrzebom dzieci;
• do zaprojektowania programu opiekuńczo-wychowawczo-dydaktycznego właściwego dla nowej grupy wychowanków.

 

EWALUACJA PROGRAMU

Celowość i efektywność proponowanych przez program działań należy monitorować przez cały okres procesu adaptacyjnego. Proponowane sposoby monitoringu to:

• ankieta dla rodziców
• osiągnięcie podstawowych umiejętności przystosowawczych – obserwacja zachowań dzieci {Arkusz obserwacji dziecka 3-letniego}
• zdjęcia
• scenariusze zajęć integracyjnych
• wnioski

 

Literatura:

1. Gruszczyk-Kolczyńska E, Kłopoty adaptacyjne dzieci do przedszkola i jak można im zaradzić, RABE - Edukacja w przedszkolu, Grudzień 1998

2. Lubowiecka J, Trudności dziecka w przystosowaniu do przedszkola, Wychowanie przedszkolne, 6/2001

3. Kąkol M, Z badań nad warunkami adaptacji dzieci trzyletnich do przedszkola, Wychowanie w przedszkolu, 2/1998

4. Lubowiecka J, Trzylatek w przedszkolu. Współpraca rodziców i nauczycieli, Wychowanie w przedszkolu, 10/1993

5. Polańczyk A, Jak pomóc dziecku przekroczyć próg przedszkola? RABE – Management w przedszkolu, wrzesień 2000

WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW

 

• Nie przeciągaj pożegnania w szatni, pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź, przekazując maluszka nauczycielowi.
• Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu; jeśli zrobisz to choć raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.
• Nie obiecuj: jeśli pójdziesz do przedszkola, to coś dostaniesz; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz dać mu maleńki prezent, ale nie może to być forma przekupywania, lecz raczej nagrody. Z czasem ten bodziec stanie się zbędny.
• Kontroluj, co mówisz. Zamiast: „już możemy wracać do domu”, powiedz: „teraz możemy iść do domu”. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.
• Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po przyjściu do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu – to powoduje niepotrzebny stres.
• Jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata lub inna osoba, którą dziecko zna.
• Staraj się określać, kiedy przyjdziesz po dziecko, w miarę dokładnie: nie mów „przyjdę, kiedy skończę pracę”, ponieważ dziecko nie wie, o której godzinie rodzice kończą pracę. Lepiej powiedzieć: „odbiorę cię z przedszkola po obiedzie/po podwieczorku”. Jest to dla dziecka dobra miara czasu gdyż wie, kiedy są posiłki. Najważniejsze jest to, by dotrzymywać słowa!
• Nie okazuj negatywnych emocji: nie płacz, nie wracaj pod drzwi, gdy słyszysz, że dziecko płacze. Takie zachowania są u dziecka rozpoczynającego funkcjonowanie poza środowiskiem rodzinnym zupełnie normalne! Jednak kiedy dziecko zobaczy, że rodzic czuje się niepewnie w sytuacji pozostawiania go w przedszkolu, będzie miało wrażenie, że dzieje się coś złego, a to spotęguje stres.
• Każde dziecko uspokaja się w zasadzie od razu po zamknięciu drzwi do sali, ponieważ absorbują je nowi koledzy, wielość zabawek, a życzliwa i uśmiechnięta pani zawsze dziecko przytuli, weźmie na kolana i uspokoi zajmując uwagę czymś miłym i pozytywnym.
• Tłumacz dziecku, że reguły obowiązujące w przedszkolu są dobre. Dzieci lubią, gdy ich świat jest uporządkowany i ma swoją harmonię. Brak zasad i wymogów ze strony nauczyciela sprawia, że dziecko odczuwa chaos, a to powoduje brak poczucia stabilności i bezpieczeństwa w nowym miejscu.
• Wszystkie wątpliwości lub pytania kieruj do nauczyciela. To osoba, która spędza z dzieckiem większość dnia, więc doskonale je zna i jest kompetentna w swoim zawodzie. Na pewno uzyskasz pomoc i osiągniesz porozumienie. Dziecko widząc, że rodzice rozmawiają z nauczycielem, czuje się bezpieczne.

 

PAMIĘTAJ !

ZAWSZE ŻEGNAJ I WITAJ SWOJE DZIECKO Z UŚMIECHEM

 

 

Jak można ułatwić dziecku adaptację w przedszkolu?

 

Szanowni Rodzice !

Już teraz należy zachęcać i motywować swoje dziecko do :

• samodzielnego ubierania się w to, co nie stanowi dla dziecka problemu,
• zapinania guzików, wkładania butów i zapinania bucików na „rzepy”,
• korzystania z sedesu, używania papieru toaletowego,
• wycierania nosa w chusteczkę,
• samodzielnego mycia rąk i zębów,
• samodzielnego spożywania posiłków,
• rysowania kredkami, farbami, zabaw plasteliną,
• spacerowania i nie używania wózka.

W naszym przedszkolu sporo uwagi poświęcamy prawidłowemu odżywianiu dzieci. Zwracamy uwagę na to, by posiłki dla dzieci były atrakcyjne i różnorodne. Umiejętność gryzienia pokarmów jest konieczna, gdyż potrawy nie są miksowane. Zachęcamy do podawania dzieciom w domu do gryzienia: marchewki, kalarepki, jabłek.

Gdyby dziecko miało w przedszkolu problemy ze spożywaniem posiłków, przebieraniem się, załatwianiem potrzeb fizjologicznych, itp., otrzyma pomoc w każdej z tych dziedzin.

Ubieranie dziecka do przedszkola.

• Zachęcamy Państwa do skompletowania dziecku odzieży wygodnej, przewiewnej i łatwej do samodzielnego wkładania i zdejmowania:
• spodnie, spódniczki na gumkę -  nie za ciasną i nie za luźną,
• buty wyjściowe łatwe do zakładania, zapinane na „rzepy” (nie drewniaki i nie klapki), w okresie wiosennym i jesiennym – kalosze,
• ubranie „na cebulkę”, które zabezpiecza przed przegrzaniem lub zziębnięciem,
• kapcie na gumowej, białej podeszwie,  nie sznurowane, „na rzepy”, oznakowane inicjałami dziecka,
• nakrycie głowy: w okresie letnim – kapelusik, chusteczka dla dziewczynki, dla chłopca – czapka z daszkiem, w zimie – czapki,
• piżamka wciągana, podpisana imieniem i nazwiskiem dziecka,
• zapas ubranek na zmianę: majteczki, koszulka, rajstopki, które będą przechowywane na półeczce dziecka w szatni i wykorzystywane, gdy zajdzie taka potrzeba,
• biżuteria: pozostaje w domu,
• należy zwrócić uwagę na sprawność suwaków w kurtkach dziecięcych, co znacznie przyspiesza przygotowania do wyjścia na zewnątrz.

 

Kontrola potrzeb fizjologicznych

Uzyskanie kontroli nad wydalaniem jest bardzo ważnym krokiem w rozwoju małego dziecka. Gotowość do zdobywania tej umiejętności, to jeden z etapów naturalnego rozwoju (jak nauka chodzenia). Gdy się pojawi, wystarczy wspierać i zachęcać dziecko, stwarzać mu możliwości do wykazania się samodzielnością.

Dzieci osiągają tę gotowość w różnym wieku, dziewczynki wcześniej, chłopcy nieco później.

Oto kilka praktycznych porad:

• zachęcaj dziecko do siadania na sedesie (przy użyciu nakładki na sedes i stołeczka pod nóżki), ale nie wywieraj nacisku,
• staraj się sadzać dziecko na sedes wtedy, gdy ma największą szansę na osiągnięcie sukcesu: po każdym posiłku, po wypitym napoju, po drzemce i wtedy, gdy zdradza objawy tej potrzeby,
• gdy dziecko osiągnie sukces, chwal je, bądź cierpliwy przy niepowodzeniu, nie irytuj się,
• korzystanie z sedesu jest czynnością intymną, dlatego powinno odbywać się
  w łazience w obecności jednej osoby dorosłej. Bardzo ważną częścią tej czynności jest spuszczenie wody przez dziecko i umycie rąk,
• kontrolowanie funkcji wydalniczych w ciągu nocy następuje później niż w ciągu dnia;  jeżeli przez cały tydzień budzi się suche, zacznij je kłaść spać bez pieluchy,

Jeżeli po kilku tygodniach lub miesiącach przesypiania nocy „na sucho” następuje powrót nocnego moczenia, dziecko prawdopodobnie przezywa silny stres. Wykaż wyrozumiałość, nie rób mu wymówek, nie karz  za zmoczenie pościeli. Jeśli będzie zdarzało się to często, wróć do pieluch na noc, aż dziecko odzyska równowagę.

Rozwój samokontroli zachowania

 

Rozwój to jeden z głównych celów wychowania. Polega na stopniowym przechodzeniu do samokontroli. Dorosłym zależy na tym, by dziecko było zdolne regulować swoje zachowania bez upominania z ich strony. Jeżeli to się uda, będzie to wielkie osiągnięcie rozwojowe dziecka i sukces wychowawczy dorosłych.

 

O dojrzałości emocjonalnej dziecka w dużej mierze świadczy to, że potrafi:

• unikać tego co groźne i szkodliwe,
• spokojnie czekać na to, czego nie może natychmiast otrzymać,
• stosować się do poleceń i spełniać oczekiwania innych.
   

Przechodzenie z kontroli zewnętrznej do samokontroli trwa dosyć długo i wymaga dużego wysiłku ze strony dziecka i dorosłych. Ważny jest trzeci rok życia dziecka, gdyż w tym okresie zaczyna się rozwijać u dzieci intensywnie zdolność samokontroli zachowania. Chcą być samodzielne: ja sam, ja sama, to przejaw dążenia do swej niezależności. Tymczasem dorośli są skłonni wyręczać dziecko, spiesząc się, sami np.: ubierają dziecko, ucząc je w ten sposób bezradności.

Trzeci rok życia dziecka jest ważnym okresem:

• zdobywania wiedzy o sobie samym (samowiedzy, zwanej samoświadomością), oswajania się z wizerunkiem własnej osoby: uświadomienie schematu własnego ciała
  i dostrzeganie podobieństwa z innymi ludźmi,
• kształtowania się poczucia własnej wartości (samooceny, zwanej samoakceptacją),
• rozwijania zdolności do regulowania swoim zachowaniem,
• dążenia do niezależności,

Wszystkie te umiejętności kształtują i wpływają na siebie wzajemnie. Powyższe umiejętności i osiągnięcia są fundamentem rozwijającego się poczucia własnej tożsamości, zwanego też poczuciem własnego Ja. Długo trwa budowanie własnego Ja, dziecko zbiera doświadczenia w zwyczajnych życiowych sytuacjach, w kontaktach z dorosłymi , z rówieśnikami, ze zwierzętami, zabawkami. Warto pomóc dziecku w budowaniu własnego Ja, ponieważ będzie mu łatwiej rozumieć siebie i innych, będzie mu łatwiej kontrolować swoje zachowania i rzadziej narazi się na karcące uwagi. Więcej będzie dziecięcej radości, śmiechu i rozwijającej zabawy.

Rozwój dzieci: o co należy zadbać, a czego unikać ?

 

Rodzic nie może przebyć za swoją pociechę drogi rozwojowej. Zadaniem dorosłego jest pomaganie dziecku w jego wspinaczce na kolejne szczeble rozwoju. Propozycje dorosłego nie mogą być za trudne, ani za łatwe, muszą być na miarę uczącego się dziecka. Trzylatek potrzebuje wsparcia i obecności osoby dorosłej. Nie wystarczy dać dziecku zabawkę
i zachęcać do zabawy. Dorosły musi pokazać jakie możliwości zabawowe łączą się z daną zabawką, że można włożyć klocek jeden w drugi, że można rozkładać na części., itp. Ważne są gesty dorosłego, bo kierują dziecięcą uwagę na to, co jest istotne. Dorosły nie może za dużo mówić, bo 3-latek i tak nie zrozumie skomplikowanych wypowiedzi. Umiejętność skupienia uwagi jest niewielka, trwa ok. 5 – 10 minut, to dziecko ma dużo mówić i umieć skupić się na tym, co mówi dorosły.

Ważne jest porozumienie niewerbalne: mimika, gesty i sposób wyrażania emocji. Trzylatek ucząc się kopiuje zachowania dorosłego:

• jeżeli dorosły jest pogodny, dziecko będzie reagować w podobny sposób,
• jeżeli dorosły pokazuje, że jest mu miło w czasie wykonywania danej czynności, dziecko będzie z przyjemnością podejmowało różne zadania,
• jeżeli dorosły będzie się cieszył z wykonanej do końca czynności, dziecko nie będzie skłonne do porzucania rozpoczętych zajęć.

 

Uwaga !

Jeżeli dorosły krzyczy, to i dziecko będzie krzyczało. Jeżeli dorosły mówi do dziecka podniesionym tonem, to ono będzie tylko taką mowę rozumiało i tylko na podniesiony głos będzie reagowało. Gdy dorosły okazuje dziecku agresję, to będzie ono biło swojego misia lub rówieśników.

Małe dziecko uczy się przede wszystkim poprzez naśladowanie dorosłych, a nie przez pouczanie!

 

Powyższe uwagi wypływają z troski o dzieci  i ich bezpieczeństwo oraz z doświadczenia w pracy z dziećmi trzyletnimi.

Mamy nadzieję, że będą one Państwu pomocne.